Mannblendni - list sem flestir þurfa að tileinka sér

 

 

“Hvern viltu heimsækja,” spurði litli dökkhærði hjúkrunarfræðingurinn þegar ég var að fá mér te í biðstofunni og var að krota í dagbókina mína.

“Frænda minn,” svaraði ég brosandi. “Hann er hins vegar sofandi svo ég bíð.”  

“Honum veitir ekki af gestum. Hann er enn bara barn,” sagði hún móðurlega. Þótt hann skagi yfir mig, næstum fullorðni frændi minn þegar hann er ekki að hrynja niður í sjúkrahúsrúmi, man ég enn búttaðar kinnar hans og fætur þegar ég hélt á honum í fyrsta sinn þriggja mánaða gömlum.

Hjúkrunarfræðingurinn ásamt hjúkrunarmanninum fyrir utan herbergi frænda míns sem sýndi mér hvernig ég skyldi klæðast sóttvarnarbúningnum og töluðu hlýlega um frænda minn. “Við höfum áhyggjur af honum, stundum kemur enginn að heimsækja hann.” Ég kinkaði kolli til samþykkis þótt hann væri í einangrun og í efnameðferð, það var ekki eins og við gætum öll vaðið inn til hans hvenær sem er.

Nokkru seinna á meðan við frændi minn töluðum saman, fékk hann mér farsímanúmerið sitt og sagði að honum þætti vænt um að fólk hringdi til sín. Enn frekar en áður voru afsakanirnar gagnslausar. Hversu erfitt getur það verið að taka upp símann?

Ég var oft veik sem barn og unglingur og upp til tvítugs. Ég man að ég var skikkuð til að vera í rúminu á meðan kraftmeiri systkini og vinir hlupu um og hjóluðu og nutu ferska loftsins. Mér gramdist hvernig líkaminn starfaði ekki almennilega og það var erfitt að ráða við það. Það skipti miklu máli þegar fólk kom til mín og forvitnaðist um líðan mína. Vissulega fann ég til einmanaleika á meðan á sjúkdómi mínum stóð en núna þegar ég er heilbrigð stend ég mig að því að afsaka mig. “Ég þekki hann ekki það vel.” “Honum finnst ég áreiðanlega ekki svo spennandi.” “Til hvers ætti hann að vilja tala við eldri frænku sína?”

Nú til dags þegar við förum úr einu í annað, reynum að deila tímanum á milli vinnu og barna, milli heimilishalds og gæludýra, útréttinga og annarra skyldustarfa, hljótum við að lifa á tímaskeiði þar sem fólk er enn tímabundnara en áður fyrr. En þegar við mætum Jesú einn góðan veðurdag, segir Hann ekki: “Þú varst upptekin en samt hafðirðu tíma til að lesa þessa miklu skáldsögu og lakka táneglurnar. Gott hjá þér!” Af ljúfmennsku Sinni raðaði Hann gjörðum okkar í forgangsröð fyrir tveim þúsöldum síðan þegar Hann sagði: “:Því hungraður var ég, þyrstur, gestur, nakinn, sjúkur og í fangelsi og þér önnuðust mig.” 1) Síður merkilegir hlutir falla í skuggann þegar ljósi Jesú er beint að þeim.

 

Sjá Matteus 25:34-40

 

 

• Höf. Lani Woods 

  

•  

 

Heilsteypt lýsing á kærleika

1. Korintubréf 13

Þótt ég talaði tungum manna og engla, en hefði ekki kærleika, væri ég hljómandi málmur eða hvellandi bjalla.

2 Og þótt ég hefði spádómsgáfu og vissi alla leyndardóma og ætti alla þekking, og þótt ég hefði svo takmarkalausa trú, að færa mætti fjöll úr stað, en hefði ekki kærleika, væri ég ekki neitt.

3 Og þótt ég deildi út öllum eigum mínum, og þótt ég framseldi líkama minn, til þess að verða brenndur, en hefði ekki kærleika, væri ég engu bættari.

4 Kærleikurinn er langlyndur, hann er góðviljaður. Kærleikurinn öfundar ekki. Kærleikurinn er ekki raupsamur, hreykir sér ekki upp.

5 Hann hegðar sér ekki ósæmilega, leitar ekki síns eigin, hann reiðist ekki, er ekki langrækinn.

6 Hann gleðst ekki yfir óréttvísinni, en samgleðst sannleikanum.

7 Hann breiðir yfir allt, trúir öllu, vonar allt, umber allt.

8 Kærleikurinn fellur aldrei úr gildi. En spádómsgáfur, þær munu líða undir lok, og tungur, þær munu þagna, og þekking, hún mun líða undir lok.

9 Því að þekking vor er í molum og spádómur vor er í molum.

10 En þegar hið fullkomna kemur, þá líður það undir lok, sem er í molum.

11 Þegar ég var barn, talaði ég eins og barn, hugsaði eins og barn og ályktaði eins og barn. En þegar ég var orðinn fulltíða maður, lagði ég niður barnaskapinn.

12 Nú sjáum vér svo sem í skuggsjá, í ráðgátu, en þá munum vér sjá augliti til auglitis. Nú er þekking mín í molum, en þá mun ég gjörþekkja, eins og ég er sjálfur gjörþekktur orðinn.

13 En nú varir trú, von og kærleikur, þetta þrennt, en þeirra er kærleikurinn mestur.

Icelandic Bible (ICELAND)

by Icelandic Bible Society

EIN Á JÓLUNUM

Ég hafði verið að reyna að hugsa ekki um jólin. Ég kveið fyrir jóladeginum og vonaði að einhver engill kæmi inn í líf mitt og reddaði öllu saman. Ég reyndi jafnvel að láta sem þetta væri bara venjulegur dagur, ekki sérstakur dagur, í voninni um að einmanaleikinn hyrfi en ég gat ekki losnað við hann; jólin voru alls staðar í kringum mig og ég var alein. Það var enginn til staðar til að tala við, enginn til að hlæja með og enginn sem, gat óskað mér gleðilegra jóla.

Til þess að reyna að gleðja sjálfa mig, reyndi ég að minnast gleðilegra minninga til þess að fylla hugann. Ein minningin, sem skaust upp í kollinum, var um kennarann minn í sunnudagaskólanum. Hann var rólegur og vingjarnlegur maður sem varði töluverðum tíma með okkur börnunum og hafði lag á því að gera hlutina skemmtilega. Hann sagði að Jesús væri gleðigjafinn í sínu lífi. Þessi orð hans fóru í gegnum hugann þegar ég hugsaði til baka til bernskuáranna: „Taktu bara Jesú með þér.“

Myndi það virka? Ég íhugaði það. Ég var ein – enginn kæmi til með vita af þessu. Svo ég ákvað þá að gera Jesú að vini mínum allan daginn.

Við gerðum alla hluti saman; við drukkum heitt kakó við arineldinn, gengum saman um göturnar, hlógum og veifuðum til vegfarenda. Ég gat næstum fundið fyrir handlegg Hans utan um mig hvert sem ég fór og mér fannst ég heyra rödd Hans tala til mín. Með hvísli, sem var handan við ríki hins heyranlega hljóðs, sagði Hann mér að Hann elskaði mig – já, mig – og að Hann myndi ávallt vera vinur minn. Einhvern veginn vissi ég að ég myndi aldrei vera ein aftur.

Þegar ég lagðist til svefns þetta jólakvöld, var ég svo innilega hamingjusöm, það ríkti yfir mér friður og ég var alsæl. Þetta var svolítið skrítið en samt ekki. Ég hafði varið deginum með Jesú og ég vonaði bara að aðrir hefðu átt jafn hamingjuríkan jóladag og ég.

 

Ég er alls ekki einn, hugsaði ég með mér. Ég var aldrei einn. Þetta eru auðvitað skilaboð jólanna. Við erum aldrei ein; ekki þegar dimman grúfir sig yfir okkur og kaldur vindurinn blæs og heiminum virðist standa á sama. Því þetta er ennþá sá tími sem Guð velur. —Taylor Caldwell (1900–1985)

 

Sjá, Ég er með yður alla daga, allt til enda veraldar. —Jesús, Matteus 28:20

Eftir Vivian Patterson

 

GERIR ÞETTA TIL FRAMBÚÐAR

Það er svo yndislegt að hugsa um jötuna, englana og nóttina þegar Jesús kom til jarðarinnar. Við einbeitum okkur að þessari hugsun í nokkrar vikur yfir jólahátíðina og ef til vill hugsum við um þetta öðru hvoru allt árið.

En þetta var aðeins hluti af enn yfirgripsmeiri mynd. Jesús skaust ekki bara niður á jörðina svo að englarnir gætu hvatt Hann til dáða. Það var upphafið í óendanleika eilífðarinnar. Alla daga eftir þessi fáu ár sem Jesús var á jörðinni hafa Hann og hinn Heilagi andi verið með þeim sem leita eftir návist Hans; Hann vinnur alla daga, líf eftir líf, að því að bænheyra þá sem þjást af hjartasorg.

Þolinmæði Guðs er alltaf til staðar þegar við fálmum eftir einhverju og hrösum um eitthvað eða flækjumst í vandræði. Honum er umhugað um hvert einstakt atriði í þínu lífi og mínu og Hann er skuldbundinn okkur að eilífu. Jesús gerir þetta til frambúðar.

Stærsta gjöfin, sem við getum fært Jesú í staðinn, er sú að deila fagnaðarboðskapnum um frelsun Hans með þeim sem eiga í baráttu og hafa villst af leið. Við getum átt von á himnasælu og upplifað huggun Heilags anda á erfiðum tímum, á meðan svo margir aðrir þekkja ekki eða treysta ekki á kærleika Guðs og horfast í augu við endalausa baráttu við að finna tilgang með lífinu og öðlast vitneskju um það að lífið er svo sannarlega þess virði að lifa því.

Jafnvel þótt að allt það, sem við gerum til þess að hjálpa öðrum til að treysta á kærleika Guðs, sýnist smávægilegt í samanburði við þörfina, þá getur árangurinn leitt af sér ennþá betri niðurstöður en við getum nokkurn tímann ímyndað okkur. Þegar öllu er á botninn hvolft, þá er hluti undursamleika jólanna allt það sem hefur verið áorkað með svo smávægilegri byrjun. Það sem byrjaði með pínulitlu barni, í pínulítilli jötu, í pínulitlu þorpi og í pínulitlu landi, varð að stórri, eilífri gjöf til handa óteljandi mönnum og konum í tíma sem hefur engin takmörk.

Guð gerðist skuldbundinn okkur án endis og án takmarkana. Allir sem opna hjarta sitt gagnvart Honum geta verið vissir um öryggi alla tíð í örmum Hins Eina sem setur engin takmörk fyrir óendanleika kærleika Síns. Allt í einu, jafnvel sjónarspilið á himnum þá nótt með alla englana, virðist tilkomulítið í samanburði við þau undur sem Sjálfur Guð kom með til jarðarinnar til að færa þér og mér persónulega.

 

Að fylgja stjörnunni

Á hverjum jólum ímynda ég mér vitringana þrjá þar sem þeir fara gegnum eyðimörkina í leit að dularfullu stjörnunni. Ég sé þá fyrir mér þar sem þeir fara yfir heitan sandinn að deginum til og slá svo upp tjöldum á kvöldin. Hvergi á jörðinni er himinninn eins hlaðinn fegurð og dulúð og um stjörnubjarta nótt í eyðimörkinni! Ég sé þá fyrir mér þar sem þeir sitja fyrir utan tjöldin og horfa undrandi upp til himins með engin önnur ljós sem truflað gætu hina einskæru listsnilli Guðs. Þessi nýja stjarna hafði ekki verið þarna áður. Hún hlýtur að hafa vakið undrun þeirra.

Þeir höfðu heyrt talað um komu Messíass, Hins smurða. Þeir höfðu lesið sér til um þetta í fornum bókum en nú lásu þeir þetta í stjörnunum.

„Tilgangurinn með fæðingu okkar var að fylgja þessum málstað eftir. Við verðum að fylgja stjörnunni.“

Svo þeir ferðuðust í trú sem að lokum leiddi þá til litla, nýfædda barnsins sem lá í fábrotinni jötu.

Þeir krupu í lotningu og hvísluðu. „Hann er Konungur konunganna.“

Þetta minnir mig á eigin leit.

Ég var enginn vitringur en ég hafði einnig komið auga á stjörnu. Hún skein ekki skært á himnum; hún lýsti ekki upp líf mitt en skin hennar snerti hjarta mitt. Áhrif hennar voru raunveruleg og það gerði mig órólegan.

Hvaðan kemur þetta ljós?

Það var eins og ljósið væri að kalla á mig til þess að svipta hulunni af leyndardómi þess.

Tilgangurinn með fæðingu minni var að fylgja þessum málstað eftir. Ég verð að fylgja ljósinu.

Og það var einmitt það sem ég gerði. Ég hóf leit að sannleikanum, án úlfalda, en ég fylgdi skini stjörnunnar.

Dag einn fann ég fjárhúsið.

Það geisaði stormur. Það var ausandi rigning þegar ég tók annan ferðamann tali.

„Þú ert að leita að Guði, ekki satt?“ spurði hann mig.

„Jú, það er ég. Hvar er Hann?“

Hann brosti og sagði: „Hann er hérna, tilbúinn til að vera Konungur hjarta þíns, ef þú vilt leyfa Honum það.“

Þann dag byrjaði stjarnan að skína í hjarta mér.

Stjarnan, sem vitringarnir fylgdu, er horfin en jólastjarnan í hjarta mér skín ennþá skært.

Höf: Lætur ekki nafns síns getið 

Guð á meðal okkar

Sumt fólk getur ekki skilið það hvernig Guð gat komið niður til okkar og verið hjúpaður mannlegum líkama. Mér finnst það ekkert undarlegt. Reyndar á ég létt með að trúa því vegna þess að ég sé Jesús fæðast í hjörtum manna á hverjum degi. Hann kemur og dvelur í hjörtunum og umbreytir lífi fólks. Fyrir mér er það stórkostlegt kraftaverk

Í Guðs orði stendur að eitt af titlum Jesú sé „dásamlegur“. „Því að barn er oss fætt, sonur er oss gefinn. Á hans herðum skal höfðingjadómurinn hvíla. Nafn hans skal kallað Undraráðgjafi, Guðhetja, Eilífðafaðir, Friðarhöfðingi.“1

Hann var dásamlegur, gekk um, gerði gott og læknaði alla sem voru undirokaðir.2 Hann var dásamlegur í dauða Sínum vegna þess að Hann dó fyrir þig og mig, við getum átt eilíft líf vegna þess.3 Hann var dásamlegur í upprisu Sinni: Vegna þess að Hann reis upp frá dauðum verðum við einnig reist upp frá dauðum.4 Núna er Hann dásamlegur í lífi eftir dauðann vegna þess að Hann lifir til þess að ganga á milli og miðla málum fyrir okkur.5

Það nægir ekki að Kristur, konungur konunganna, fæddist í Betlehem undir stjörnunni sem boðaði komu Hans; Hann verður að fæðast í hjörtum okkar.

Kannski hefurðu virt fyrir þér málverkið fræga eftir William Holman Hunt þar sem Jesús sést standa fyrir framan luktar dyr haldandi á lukt. Það fylgir sögunni að skömmu eftir að Hunt hafði lokið verkinu, sem varð frægasta málverk hans, hafi einhver sagt honum að hann hefði gert skissu; það vantaði hurðarhún.

„Ég gerði ekki skissu,“ svaraði Hunt. „Dyrnar eru dyr að hjartanu og aðeins er hægt að opna þær innan frá.“

Jesús getur ekki opnað dyr nema þeim sé lokið upp innan frá. Í Guðs orði stendur: „En þeim sem tóku við honum gaf Hann rétt til að verða Guðs börn.“6 Taktu á móti Honum inn í hjarta þitt. Hann mun umbreyta lífi þínu!

Ef þú hefur ekki enn tekið á móti dásamlegustu gjöf Guðs, Jesú Kristi, getur þú gert það nú með því að biðja eftirfarandi bæn:

Ég þakka þér, Jesús, fyrir að koma í heim okkar og lifa eins og einn af okkur. Þakka þér fyrir að deyja fyrir mig svo að ég geti átt eilíft líf á himnum. Fyrirgefðu allar misgjörðir mínar og fylltu líf mitt kærleika Þínum.

Hvers vegna fjárhúsið?

Fæddi hún þá son sinn frumgetinn, vafði Hann reifum og lagði Hann í jötu, af því að eigi var rúm handa þeim í gistihúsinu. – Lúkas 2:7

Herra alheimsins hefði getað valið hvaða stað sem var fyrir Jesú að fæðast á. Það vekur upp spurninguna um hvers vegna Guð valdi fábrotinn stað þar sem húsdýr voru hýst og þeim gefið – fjárhús kom til greina þótt Hann hefði getað verið hellir eða gestaherbergi hjá ættingja.

Hægt hefði verið að hafa herbergið fullt af ilmandi heyi – þurrkuðum blómum og grasi sem hafði blómstrað í sumarblíðu áður en það var skorið niður og fegurð þess gerð að engu – eins og í tilfelli Jesú Sjálfs. Í Japan eru gólf samkvæmt hefðinni gerð úr nýslegnu grasi hrísgrjónaplantna sem nefnist tatami vegna þess að ilmurinn er svo góður. Kannski hafði Guð einnig smekk fyrir þeim ilmi. Heyið minnir okkur líka á hverfulleik lífsins.

Við fæðingu var Jesús umkringdur skynlausum skepnum – ef til vill asna, fuglum, kú, geit eða kindum. Um ævina leitaði Jesús uppi hina lágt settu og að lokum sagði Hann fylgjendum Sínum að boða öllu mannkyni fagnaðarerindið.1 Hann beindi orðum Sínum einkum að hinum lítillátu og niðurbrotnu, vændiskonum, skattheimtumönnum, fiskimönnum, börnum – hinum lægst settu í þjóðfélaginu. Hann kom til að leita að og bjarga hinum týndu. Hann umbreytti mönnum sem voru eins og burðardýr í syni og dætur Guðs.

Þá voru það jarðneskir foreldrar hans: auðmjúkur trésmiður og ung stúlka. Jesús hefði getað fæðst inn í efnaða fjölskyldu en Hann gerði það ekki. Jesús fetaði í fótspor föður síns þar til Hann var 30 ára og vann við að breyta óunnu timbri í nytsamleg ílát eða ker á sama hátt og Hann umbreytir enn í dag þeim sem koma til hans í leit að nýju lífi.

Englar buðu hópi tötralegra fjárhirða að koma til þess að sjá hinn nýfædda Jesú.2 Guð hefði getað látið hvern sem var koma til fjárhússins. Hann hefði getað kallað til æðstupresta, fræðimenn, doktora í lögum eða Farísea en Hann gerði það ekki. Guð sendi himneska herskara til fólks sem talið var síst trúrækið vegna þeirrar staðreyndar að starfi þeirra hindraði þá í að iðka margar helgiathafnir sem fylgdu trúnni. Kannski buðu englarnir fjárhirðunum til fjárhússins vegna þess að þeir voru auðmjúkir, týndu sauðirnir sem Jesús hafði komið til þess að frelsa.

Englarnir sögðu fjárhirðunum að þetta barn væri ekki nýfætt, venjulegt barn heldur hinn Fyrirheitni frelsari sem myndi færa hinum lítillátu góðu fréttirnar; sem myndi safna hinum sorgmæddu; sem myndi boða bandingjum lausn og bjóða hinum herteknu frelsi.3

Þegar þeir komu nær sáu þeir unga konu virða fyrir sér barnið sitt eins og aðeins móðir getur gert. Þótt ekki hafi verið fært til bókar að fjárhirðarnir gæfu barninu gjafir held ég að þeir hafi ekki komið tómhentir. Kannski færðu þeir afurðir köllunar sinnar; mjólk að drekka, ost að borða, ull til þess að verma hinn nýfædda, lambakjöt til að gera kjötkássu. Nú á dögum færa fjárhirðar í fjöllum Ítalíu þannig gjafir mæðrum sem nýlega hafa fætt barn.

Þegar fjárhirðarnir héldu leið sína voru þeir fagnandi, vitandi að þessi Drengur, sem fæddist fábrotnu og fátæku fólki, eins og þeir, átti eftir að verða endurlausnari hinna lítillátu – hinna hjartahreinu sem engillinn hafði blessað með friðaróskum.

Guð hefði ekki getað valið betri stað fyrir fæðingu Sonar Síns, Messíass, Jesú. Þótt það geti hafa þótt niðurlægjandi að fæðast við svo fábrotnar aðstæður, uppfyllti fæðingin áætlun Guðs. Hann velur oft leyndardómsfullar leiðir til þess gera undur sín.4 Hann gerði það þá og gerir það enn.

Höf: ónafngreindur

 

1. Sjá Markús 16:15 
2. Lúkas 2:8-12 
3. Sjá Jesaja 61:1 
4. Sjá Jesaja 55:9 

Vonarskeyti Guðs

Norman Vincent Peale rithöfundur, sem þekktur er fyrir hvatningar sínar, skrifaði: „Jólin veifa töfrasprota yfir heiminn og sjá, allt er mýkra og fallegra.“ Þessi tilvitnun leiðir hugann að logandi eldi í arninum, fallegum sokkum sem hanga frá arinhillunni, sígrænu tré sem skreytt er glingri og englahári og í kringum það er vænlegur stafli af innpökkuðum gjöfum; hamingjusöm fjölskylda hefur komið sér þægilega fyrir í sófa. Hún fær sér kakó meðan verið er að lesa sögu fyrir börnin. Í gegnum gluggann sjást snjóflygsur sem falla mjúklega á alhvíta jörðina sem glitrar í tunglskininu. Er þetta hinn fallegi, mildi heimur sem hann ímyndaði sér?

Því miður virðast „fegurð og mýkt“ hvorki stemma við þær sorglegu myndir sem við horfum á í fréttunum eða á veraldarvefnum né þá sorglegu atburði nær okkur, til dæmis áföll vegna efnahagserfiðleika, atvinnumissis, sambandsslita og alvarlegra sjúkdóma eða ástvinamissis.

Samt sem áður verður maður var við hið „fagra og milda.“ Örlæti vina og tillitssemi fjölskyldu, hlýlegt viðmót ókunnugra og óþrjótandi vilji og dugnaður góðgerðarsamtaka við fjáröflun eru allt góð dæmi um það.

Þótt tilgangurinn sé góður er mannkærleikurinn ekki alltaf til staðar og getur brugðist. Það er hægt að hugsa lengra og dýpra, eins og presturinn Tom Cuthell skrifar: „Ár hvert endurtökum við söguna af þeim dásamlega atburði þegar Guð kom inn í þennan snarvitlausa heim og það vakti furðu okkar hvernig Guð gat komið okkur á óvart með kærleika sínum… Fæðing Jesú eru innileg andmæli gegn óbreyttum gangi mála í heiminum, gegn því að láta mannkynið um að bjarga sér sjálft og að skilja fólk eftir í fátækt sinni. Jesús er sá sem bjargar og Hann er öflug hjálp Guðs á meðal okkar; Hann er eina orðið í vonarskeyti Guðs til okkar.“

Svo ef til vill samþykkjum við skrif Hr. Peal eftir allt; að jólin geri lífið mýkra og fallegra, jafnvel þótt það fari ekki eftir því hvernig við höldum upp á þau og ekkert endilega vegna kærleikans sem við berum hvert til annars á jólunum. Því þegar allt kemur til alls, þá er það „eina orðið í vonarskeytinu“ sem gerir jólin „mjúk og falleg“; skeyti Guðs sem ekki er sent aðeins á jólahátíðinni, heldur berst það alla ævi og um ókomna tíð.

Höf: ónafngreindur 

Tími kraftaverka

Fyrir nokkrum árum síðan bjó ég og starfaði í miðstöð fyrir sjálfboðaliða í litlu þorpi í Suður-Rússlandi. Viku fyrir jólin það árið skall á stórhríð sem olli því að aðal rafmagnsstrengur héraðsins fauk og slitnaði í sundur. Enginn vissi hversu lengi rafmagnsleysið myndi vara þar sem viðgerðarmennirnir þurftu að bíða eftir því að verðinu slotaði svo þeir gætu komist til svæðisins, sem orðið hafði fyrir skemmdunum og var staðsett í fjalllendi, og lagað strenginn.

Á meðan reyndu allir að komast af á sem bestan hátt. Allar stóru matvöruverslanirnar voru lokaðar og litlu búðirnar voru lýstar upp með kertum eða rafölum knúnum eldsneyti. Þar sem engin upphitun var til staðar, varð fljótlega kalt í húsunum. Fólk, sem einungis var með rafmagnseldavélar, kveikti upp eld utandyra til þess að elda matinn. Um leið og vatnsbirgðirnar í þorpinu þrutu, var ekkert vatn fáanlegt. Sem betur fer snjóaði um nóttina og við gátum brætt snjó til að drekka, þrífa og þvo okkur. Við kveiktum á kertum á kvöldin og sögðum sögur, sungum og við bjuggum til fígúrur svo við gætum búið til jólajötu.

Dagarnir liðu og ekkert rafmagn kom. Svo kom aðfangadagur og við veltum því fyrir okkur hvort við ættum nokkuð að setja jólaseríur á jólatréð eða hvort við ættum bara að hafa gamla háttinn á og nota kerti. Einn starfsbróðir okkar var hvergi banginn og sagði: „Ég ætla að setja jólaseríurnar á tréð og setja þær í samband. Guð getur gert kraftaverk og komið rafmagninu á í tæka tíð.“

Þegar við vorum að undirbúa kvöldmáltíðina á aðfangadag, var enn rafmagnslaust. Það var komið kvöld og allt var tilbúið. Búið var að leggja á borðið, búið að bera fram matinn. Við lutum höfði í bæn og færðum þakkir fyrir matinn og komu Krists til jarðarinnar sem lítið barn. Þegar við lukum bæninni og opnuðum augun gátum við næstum ekki trúað okkar eigin augum – öll ljósin í íbúðinni voru kviknuð og jólatréð var uppljómað og skein mikilfenglega. Tímasetningin var óaðfinnanleg! Verið getur að Guð hafi ekki sjálfur kveikt ljósin með yfirnáttúrulegum hætti en ég hef á tilfinningunni að Hann hafi átt þátt í því að ljósin kviknuðu einmitt á réttum tíma.

 

 

Undursamlegur viðburður

 Sagan um fyrsta helgileikinn um fæðingu Jesú, er vel þekkt og er hún uppistaða jólanna: Heilagur Frans af Assisi er samkvæmt hefðinni talinn hafa beðið íbúa þorpsins Grecchio að leika persónurnar í helgileiknum árið 1223. Eitt er víst að þessir „lifandi helgileikir“ urðu mjög vinsælir og þessi nýja hefð breiddist út um heiminn.

Vandinn var bara sá að þessir stóru leikir kröfðust margra leikenda og mikils undirbúnings. Á meðan á uppreisninni í Frakklandi stóð voru helgileikirnir bældir niður og búnir til umfangsminni leikir sem fjölskyldur gátu notið heima við.

Það sem þekktast var í þessum helgileikjum voru hinar litríku „santouns“, sem þýðir litlar, helgar verur á mállýsku Provence–héraðsins. Auk þeirra sem koma fram í Biblíunni, þ.e. fjölskylda Jesú, hirðingjarnir, englar og konungar – koma fram í þessum leikjum hversdagslegt fólk og venjulegir iðnaðarmenn og smákaupmenn.

Það er þó ein persóna sem þú þekkir kannski ekki strax en er ómissandi í helgileik í Provence–héraðinu. Hún kemur ekki með gjöf en lyftir höndum til himins og í svipnum má lesa lotningu og gleði. Þetta er Lou Ravi (hinn glaði). Á Ítalíu nefnist samsvarandi persóna Lo Stupido (hinn undrandi) og sameiginlegt einkenni þeirra er mikil lotning og undran. Þeir virðast koma tómhentir en færa í raun og veru fallegustu gjöfina; lotningu sína.

Við sem þekkjum svo vel söguna um tilurð jólanna getum auðveldlega fundið fyrir blessuninni sem henni fylgir. Fæðing Jesú verður hefðbundinn, endurtekinn atburður eins og hver annar. Þótt hún sé í raun allt annað en það. Sannleikurinn er þessi: Guð elskar okkur það mikið að Hann kom til jarðarinnar í mannslíki, Sonarins Jesú, svo við mættum kynnast Honum og læra að treysta Honum og elska Hann á móti.1 Við skulum ávallt varðveita hina barnslegu lotningu Lou Ravi vegna þessarar stórkostlegu gjafar!

1. Sjá Jóhannes 3:16