Brot úr mínum degi! Parkinsons úr vegi!

Vaknaði nokkuð snemma í morgun en ekkert fyrr en venjulega því þetta er víst orðinn nokkurs konar vani.  Fórum að sofa tæplega 11:00 í gærkvöldi og hlustuðum fyrst á uppbyggilegt efni fyrir okkur sjálf til að fara inn í svefninn með jákvæðu hugarfari. 

Var nokkuð stirð en snaraði mér samt á þrekhjólið sem ég hafði ekki verið að nota sem skyldi en betra er seint en aldrei eins og máltækið segir. Lagði meiri stund á fara á hestbak og þjálfa miðtaugakerfið á þann veg. Mér hefur satt að segja reynst hestamennskan ákaflega góð aðferð til þjálfunar líkamans á svo margan hátt eins og alla fínvöðvana sem við stjórnum aðeins á takmörkuðu leyti. Þeir leynast út um allan líkamann og þegar þeir stirðna þá á maður erfitt með að stjórna förum sínum, sérstaklega í takmörkuðu og þröngu umhverfi og á ég erfitt með að þola þannig kringumstæður. Ég skynja takmarkað og þröngt umhverfi bæði andlega og líkamlega en það er heilt svið út af fyrir sig sem mér finnst mjög athyglisvert en getur verið erfitt að útskýra í stuttu máli en vonandi að ég fái tækifæri til að skilgreina þetta betur við annað tækifæri.. Það er erfitt að vera við kringumstæður þar sem ég verð að sitja í óþægilegum stól sem þýðir aðeins stóll sem er of hár fyrir mig eða passar einhvern veginn ekki og þreytir mig í mjóbakinu sem oft verður átakanleg stund.

Aftur að hjólinu: Ástæðan var ekki leti því mér finnst gaman að þjálfa þegar ég hef þrek til þess, jafnvel þegar ég dríf mig í hreyfinguna hvernig sem mér í raun og veru líður þá verður hún alltaf til góðs. 

Við gerðum nokkrar breytingar í gær og færðum skrifborðið mitt inn í skrifstofu mannsins míns, hjálparhelluna mína og hjólið inn í stofu þar sem skrifborðið var um nokkurt skeið.

Ég var eitthvað búin að kvarta yfir því að stýrið hallaðist of mikið fram sem var vægast sagt óþægilegt fyrir mig. 

Þetta var nú lagað í skyndi og það var ekki við manninn mælt því þetta var eins og nýtt þrekhjól væri komið í mínar hendur og nýtti ég mér tækifærið eins vel og ég gat. 

Um átta leytið komu meðulin til sögunnar og þurfti ég að búa mig undir næsta klukkutímann og hafa nóg að gera í því sem ég get eins og að þvo þvottinn og hengja hann upp og gengur það oftast nær ágætlega í hvaða ástandi sem er en get samt ekki brotið saman þvottinn í þótt ég sé fær um að gera ýmislegt annað og kalla ég þetta hægagangsástand og lýsi því eins og með bílinn þegar hann vantar eldsneyti eða er bensínlaus eins og fólk segir af gömlum vana. Þetta er aðeins lítill partur úr lífi mínu sem mig langaði að deila með þeim sem vilja kynna sér þetta fyrirbæri sem er vægast sagt mörgu fólki bæði fræðimönnum, og öðrum mikil ráðgáta. 

Ég las það einu sinni í erlendri bók að það sem þykir ómögulegt taki bara lengri tíma en ella. Nokkuð góð setning því til þess að sigrast á erfiðum málum hver sem þau nú eru þarf óbilandi þrautseigju, trúartraust og mikla djörfung.

Jæja, ég læt nú þetta nægja í bili en vonandi lesandi góður að þetta innlit inn í mitt líf geri þér gott. Varðandi þessi skrif mín þá er það ætlun mín að taka saman meira efni varðandi parkinsonsveikina en þetta er skrifað sem brot úr reynslusögu einstaklings með parkinsonskveiki. 

 

Hestar og heilsa...

Ég hef upp á síðkastið verið að þróa með mér þá hugmynd að endurhæfing á hestbaki geti verið stórkostleg heilsubót fyrir fólk sem þarf að takast á við erfið mál í lífinu. Ég hef sjálf verið að stunda hestamennsku, eftir 30 ára dvöl erlendis þar af 15 ár í Austurlöndum fjær þar sem ég vann við kristileg störf sem ráðgjafi og trúnaðarvinur, en lagði mikla rækt við hestalistina á mínum yngri árum eða þar til rétt fram yfir tvítugt, átti hesta og stundaði hestamennsku af alúð.

Ég er búin að fá aðstöðu til að hrinda hugsjóninni af stað til að byrja með og hef nú þegar ráðfært mig við nokkra sjúkraliða til að heyra þeirra álit á málinu og fór það ekki á milli mála að þörfin var til staðar en allt er hægt ef viljinn er fyrir hendi, samstæður áhugi samfara andlegum skapandi þrótti. 

Hvað segir fólk?

Með kveðju,

Guðbjörg Sigurðardóttir 

 

 

 

Hestar og heilsa...Verðugt verkefni...

Hestamennskan hefur alltaf verið mér kær eins og ég segja sjálf frá í kaflabroti af sjálfri mér í byrjun bloggskífa minna á síðastliðnu ári.

Eins og ég sjálf skýri frá þá lagði ég hestamennskuna á hilluna í þrjá áratugi vegna köllunar til andlegra starfa, að hjálpa einstaklingum að takast á við lífið á jákvæðan og drífandi hátt með kærleika Guðs að leiðarljósi. 

Fyrir ári síðan eignaðist ég hest sem ég hef mikið yndi af og nota til endurhæfingar af heilsufarsástæðum sem er mér ómetanleg hollusta hvað varðar andlegan og líkamlegan styrk og hef nú þegar farið í tvær hestferðir í sumar og líður aldrei betur á sál og líkama. 

Guðbjörg og Andrew og hryssan mín Efling. 

Væri þetta ekki verðugt verkefni til endurhæfingar og heilsubótar? Það væri gaman að vita.

 

 

 

 

 

 

 

Á hestbaki efir langt hlé úr hestmennskunni.

Fór mér hægt í byrjun en mikið langaði mig að láta gamminn geisa.